شهادتنامه حبیب فرحزادی: فعال دانشجویی و فارغ التحصیل حقوق

(۱۲ تیر ۱۳۹۲) – در این شهادتنامه، حبیب فرحزادی – فعال دانشجویی و فارغ التحصیل رشته حقوق که همینک در تبعید به سر می برد – در مورد عضویتش در یک گروه فعال دانشجویی پیشرو، انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی خواه، و فعالیتهایش در اعتراضات بعد از انتخابات ۱۳۸۸ ریاست جمهوری، و دادگاهش که در نتیجه این فعالیتهایش تشکیل شد صحبت می کند. فرحزادی همچنین در مورد افزایش محدودیتهای دانشگاهی دانشجویان و استادان در دانشگاه های تهران در طول دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد صحبت می کند.

---

اسم کامل: حبیب فرحزادی

تاریخ تولد: ۹ دی ۱۳۶۶

شغل: فارغ التحصیل حقوق و مترجم 

---

سازمان مصاحبه کننده: مرکز اسناد حقوق بشر ایران

تاریخ مصاحبه: ۲۹ مهر ۱۳۹۱ 

مصاحبه کننده: مرکز اسناد حقوق بشر ایران 

---

این شهادتنامه بر اساس مصاحبه حضوری با آقای حبیب فرحزادی تهیه شده و در تاریخ ۲۳ خرداد ۱۳۹۲ توسط حبیب فرحزادی تأیید شده است. شهادتنامه در ۳۱ پاراگراف تنظیم شده است.

نظرات شهود بازتاب دهنده‎ی دیدگاههای مرکز اسناد حقوق بشر ایران نمی‎باشد.

---

پیشینه

۱.   من حبیب فرحزادی متولد ۹ دی ۱۳۶۶ زاده تهران هستم. من در سال ۱۳۸۵ با رتبه شش کنکور وارد دانشگاه تهران شده و در رشته حقوق فارغ‎التحصیل شدم. آخرین شغلم در تهران هم تدریس و مترجمی زبان انگلیسی بوده است. من در ۲۲ فروردین ۱۳۹۱ از ایران خارج شدم. علت خروجم از ایران هم اجرایی شدن حکم زندانم بود.

۲.    در دوران دانش آموزی فعالیت چندانی نداشتم ولی به خاطر ذات مدرسه‎مان که مدرسه تیزهوشان علامه حلی بود یک نوع کار صنفی و گروهی را از همان موقع تمرین کرده بودیم. این باعث شد در سال ۱۳۸۵ که وارد دانشگاه شدم از همان ابتدا قبل از اینکه هفته اول دانشجویی تمام بشود وارد انجمن اسلامی شدم که این انجمن در آن زمان در دست سکولار لیبرالهای دانشکده حقوق بود. از همان روزهای اول هم عضو گروه دانشجویان و دانش آموختگان لیبرال شدم و بعدها به خاطر یک سری مسائل داخلی تشکیلاتی به همرا چند تن از دیگر اعضای این مجموعه در فروردین ۱۳۹۲ از این مجموعه استعفاء دادم.

اعتراض به اخراج اساتید از دانشگاه

۳.    در سال ۱۳۸۶ یک موجی از اخراج اساتید یا به قول خود مسئولان دانشگاه، بازنشستگی اجباری پیش آمد. این اخراج اساتید از جانب وزارت علوم بود. در آن زمان آقای زاهدی وزیر علوم بودند. گفته بودند یک سری از اساتیدی که سن آنها به یک حد مشخصی رسیده بود (فکر می‎کنم ۶۰ سال بود) باید از دانشگاه بروند. تقریبا می‎شود گفت که پدران و غولهای حقوق ایران در آن زمان بازنشسته و اخراج شدند. مثل دکتر کاتوزیان که هنوز هم کتابهایشان از منابع حقوق مدنی هست، دکتر آشوری پدر حقوق جزایی ایران، دکتر ممتاز استاد حقوق بین‎الملل، دکتر عراقی پدر حقوق کار ایران. همه اینها اخراج شدند و دانشجویان همه شوکه شده بودند.

۴.    این بود که به همراه چند نفر از دوستانم که همگی از رتبه‎های تک رقمی کنکور سال ۱۳۸۵ بودیم تحصن کوچکی در دانشگاه اجرا کردیم که این تحصن کم کم بزرگ شد یعنی بقیه دانشجویان هم به ما پیوستند و از آن حمایت کردند. ما استدلالهای مختلفی آوردیم که علم سن و سال نمی‎شناسد و این اساتید حتی اگر نتوانند درس هم بدهند نباید از دانشگاه بروند و حتی اگر قوای جسمی هم ندارند باید در اتاقهای خود بنشینند و دانشجویان از آنها مشاوره بگیرند. یا مثلا این را با سیستم حوزه خودشان مقایسه می‎کردیم که چرا هر یک از حوزویها که پیرتر می‎شود مراتب علمی وی هم بالاتر می‎رود اما در دانشگاه برعکس است. پس از آن من به کمیته انظباطی احضار شدم. این اولین احضار من به کمیته انظباطی بود که با توبیخ کتبی تمام شد.

۵.    بعد از آن هم این روند ادامه پیدا کرد. در ابتدا بصورت فله‎ای ولی بعد در هر ترم یکی دو تا از اساتید از دانشگاه می‎رفتند. این روند به حدی شده بود که الان در دانشکده حقوق دانشگاه تهران اساتید تعمداً کاری می‎کنند که از دانشگاه اخراج بشوند چون اولا یک ناهمگونی بین اساتید بوجود آمده و یک سری از دانشجویان دانشگاه امام صادق آمده و شده‎اند استادان دانشگاه تهران که واقعاً در حد و اندازه دانشگاه تهران نیستند. سر کلاسهای اینها حس بدی وجود دارد یعنی مثلا دانشجویی مثل من سوادم در دوران دانشجویی نباید به اندازه سواد استادم باشد و من نباید بنشینم و سر هر جلسه که آن آدم دارد حرف می‎زند از وی غلط علمی بگیرم ولی متاسفانه وضعیت اینطوری شده بود.

انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی خواه دانشگاه تهران

۶.    در آن موقع‎ها گروه لیبرالها یک گروه تقریبا تئوریک بود. من برای اینکه می‎خواستم فعالیت بیشتری داشته باشم عضو انجمن [اسلامی دانشجویان] دموکراسی‎خواه دانشگاه تهران شدم. این انجمن [اسلامی دانشجویان] دموکراسی‎خواه یک طیفی بود که در سال ۱۳۸۲ از دفتر تحکیم وحدت[۱] شروع شد. سکولارهای دفتر تحکیم وحدت آمدند و این طیف دموکراسی‎خواه دفتر تحکیم وحدت را ایجاد کردند. اینها بعدها شدند گروه غالب اعضای دفتر تحکیم وحدت و تا آخرین شورای مرکزی دفتر تحکیم وحدت که دیگر به خاطر بازداشتها و فشارهای زیاد از هم پاشیده شد[۲] همین طیف دموکراسی‎خواه بودند.

۷.    در سال ۱۳۸۲ دانشجویان دموکراسی‎خواه توانستند از طریق انتخابات، دفاتر انجمن اسلامی را بگیرند و دفتر رسمی داشته باشند. از اواخر دوران خاتمی یعنی در سال ۱۳۸۴ یعنی وقتی که هنوز نقل و انتقال مدیران بین دولت خاتمی و احمدی نژاد صورت نگرفته بود، مدیران دوران خاتمی سعی کردند با دادن امتیاز به احمدی نژاد، موقعیت خود را حفظ کنند و متاسفانه شروع کردند به بستن انجمن اسلامی دانشگاهها. اینها خودشان هم بعداً ابقا نشدند. به هر حال در آن تاریخ دفتر انجمن اسلامی دانشجویان دموکراسی‎خواه بسته شد و این انجمن هم به یک تشکل زیرزمینی مبدل شد.

۸.    از بدو ورود من به این انجمن [در سال ۱۳۸۵] این یک انجمن زیرزمینی بود ولی خیلی پر قدرت بود و هر کاری که می‎خواستیم را می‎توانستیم در فضای دانشگاه انجام بدهیم. من به خاطر شدت فعالیت‎هایم در انجمن، به سرعت عضو شورای مرکزی و بعد از آن هم در پی انتخابات شورای مرکزی، نایب رئیس و سخنگوی آن شدم. یکی از اعضای ما در انجمن دموکراسی‎خواه یعنی فرید هاشمی در دفتر تحکیم وحدت هم بود لذا رزومه ما هم در دفتر تحکیم وحدت رزومه‎ای قوی بود و در تصمیمات دفتر تحکیم وحدت هم تا حد زیادی تاثیر گذار بودیم. انجمن دموکراسی‎خواه در واقع از دل دفتر تحکیم وحدت بیرون آمده بود.

۹.    افق بلند مدت ما این بود که این انجمن دموکراسی‎خواه را جایگزین انجمنهای اسلامی بکنیم. انجمن‎های اسلامی همه‎اشان از نظر فکری مثل ما بودند و ما می‎خواستیم این اسم [انجمن اسلامی] را عوض کنیم. یعنی این همان انجمن اسلامی‎ای که در دهه شصت ملت را به جبهه می‎فرستاد نباشد و فقط انجمن دموکراسی‎خواه باشد و پسوند اسلامی از آن کنار برود و انجمن سکولار دانشجویی بشود. در این زمینه اقدام‎هایی هم کردیم و توانستیم یک شاخه در دانشگاه شیراز، یک شاخه در دانشگاه علامه، و یک شاخه هم در دانشگاه تبریز داشته باشیم و در حال اینجاد یک شاخه در دانشگاه فردوسی مشهد بودیم که به انتخابات [ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸] برخوردیم و همه اینها از هم پاشید و نشد که ادامه پیدا کند.

۱۰. انجمن [اسلامی دانشجویان] دموکراسی‎خواه در سال ۱۳۸۷ در روز دانشجو توانست یک تجمع خیلی پر شوری را با کمک دفتر تحکیم وحدت در دانشگاه تهران برگزار بکند. یک تجمع پنج شش هزار نفره که خیلی در آن موقع سر و صدا کرد را برگزار کردیم. من سخنران این تجمع در دانشگاه تهران بودم. نتیجه این سخنرانی برای من شد دو ترم تعلیق که یک ترم آن اجرا شد و یک ترم آن معلق ماند. 

۱۱.  کار دیگری که قبل از انتخابات در دانشگاه کردیم اجرای پروژه نهال کاری در دانشگاههای سراسر کشور به یاد دانشجویان دربند بود. موضوع دیگر ماجرای دفن شهید در دانشگاه بود که چون ما تجربه دانشگاه شریف و علامه و پلی‎تکنیک را از قبل داشتیم که دانشجویان معترض به این کار مورد ضرب و شتم قرار گرفته بودند برای همین ما تصمیم گرفتیم خیلی متمدنانه با این قضیه برخورد کنیم. آن موقع قبل از انتخابات بود ولی آرم ما به رنگ سبز بود. یک سری نامه با عنوان «نامه به برادر شهیدم» که به قلم خودم هم بود نوشتیم و در تیراژ ۷۰۰۰ تا چاپ کردیم.[۳] تمام انتقاداتی را که می‎خواستیم به حکومت بکنیم را به عنوان درد و دل با آنها در میان گذاشتیم. در روز دفن شهدا که یک عالمه خانواده‎های شهدا و حزب‎اللهی‎ها به دانشگاه آمده بودند ما شروع کردیم به پخش کردن این نامه‎ها. یعنی خود من در آن روز با کت و شلوار کراوات به دانشگاه رفتم. این نامه‎ها را به دست گرفتم و در صف اول استقبال از شهدا ایستادم و اینها را پخش می‎کردم. سعید حدادیان [مداح اهل بیت] دو تا آدم آنطرف‎تر از من ایستاده بود. می‎خواست خرخره من را بجود ولی در آنجا نمی‎توانست هیچ کاری بکند.

منشور آکادمی آزاد

۱۲. بعد از آن ما به فضای انتخابات [ریاست جمهوری ۱۳۸۸] رسیدیم. قبل از آن ما یک برنامه‎ای در دانشگاهها با عنوان «منشور آکادمی آزاد» داشتیم که از طریق همین انجمن [اسلامی دانشجویان] دموکراسی‎خواه می‎خواستیم آنرا اجرا کنیم. ما می‎خواستیم حقوق دانشجو و دانشگاهی را در آن منشور تدوین کنیم و جنبش دانشجویی ایران را از آغاز تا به الان بررسی بکنیم و یک مطالعه تطبیقی با جنبش دانشجویی جاهای دیگر از جمله در آمریکا، فرانسه و کره جنوبی داشته باشیم. ما در صدد تهیه این منشور بودیم که با داستان انتخابات مصادف شدیم. لذا این منشور را تحت عنوان مطالبات محوری دفتر تحکیم وحدت برای حقوق دانشگاهها به نزد کاندیداهای ریاست جمهوری بردیم تا ببینیم کدامیک از کاندیداها به ما جواب می‎دهند.[۴] در آن موقع آقای کروبی این منشور را بدون قید و شرط پذیرفت و آقای موسوی این را نپذیرفت و بقیه کاندیداها هم که هیچی. این بود که دفتر تحکیم وحدت حمایت رسمی و صریح خود را در آن موقع از آقای کروبی اعلام کرد.[۵]

۱۳.  ما وارد انتخابات شدیم و من در ستادهای مختلفی فعالیت می‎کردم. ستاد چهار راه ولی عصر را راه اندازی کردیم و به دست دفتر تحکیم وحدت دادیم و شد ستاد دفتر تحکیم وحدت. بعد دفتر شهروند امروز در فرمانیه را راه اندازی کردیم که شد ستاد فرماندهی که می‎خواست ستادهای ما را هماهنگ بکند. بعد از آن ستاد دولت را راه اندازی کردیم و نهایتاً در ستاد محمودیه مستقر شدم. ما در این ستاد فعالیت کردیم تا به انتخابات رسیدیم. در انتخابات هم آن ماجراها و تقلب پیش آمد.

۱۴.  در ۲۴ خرداد ۱۳۸۸ من با یکی از دوستانم در شهر می‎گشتیم که ببینیم حال و هوا و فضای شهر چطوری است که به خیابان امیر آباد و کوی دانشگاه رسیدیم. در آنجا دیدیم یک اتوبوس به حالت غیر عادی وسط خیابان پارک است و بیشتر حالت سنگر را داشت و دانشجوها هم بیرون ریخته بودند. من در آنجا از دوستم جدا شدم و وارد تجمع کوی شدم و به خاطر چهره شناخته شده‎ای که در دانشگاه تهران داشتم تونستم آن جمعیت متفرق را تا حدودی سازمان دهی کنم. ما دو شب یعنی در شب ۲۴ و ۲۵ خرداد ۱۳۸۸ کوی را نگه داشتیم. خیابان امیر آباد را بستیم و خوابگاه دختران و پسران را از خیابان به هم وصل کردیم و به هر شکل ممکن علیه انصار و یگان ویژه مقاومت کردیم. یعنی با سنگ و آتش و درست کردن خاکریز مقاومت می‎کردیم. مردم امیر آباد هم خیلی به ما کمک می‎کردند. تا اینکه در شب بیست و پنجم در نیمه های شب ساعت ۳ انصار و یگان ویژه و ارازل و اوباش وارد کوی شدند، زدند و مجروح کردند و کشتند. خیلی وحشیانه بود. آن چند ساعتی که آنها در کوی بوددند واقعا کابوس بود. نهایتا سه یا چهار تا اتوبوس [از دانشجویان] را به کلانتری شاپور بردند. دو تا اتوبوس هم پر کردند و به طبقه منفی چهار وزارت کشور بردند. آنها در آنجا خیلی اذیت شده بودند.

۱۵.  من آن شب توانستم در بروم. بعد از آن هم تا سه چهار ماهی متواری بودم. بعد کمیته انظباطی دانشگاه من را سه ترم دیگر تعلیق کرد که دو ترم آن اجرا شد و یک ترم آن معلق ماند. یعنی من مجموعاً پنج ترم تعلیق خوردم که سه ترم آن اجرا شد و دو ترم آن معلق ماند. این کار آنها غیر قانونی بود چون دانشگاه بیش از دو ترم نمی‎تواند کسی را از تحصیل محروم کند.[۶]

بازداشت

۱۶.  در آن موقع خامنه‎ای یک سخنرانی کرده بود و گفته بود که ماجرای کوی دانشگاه را ببندید تا تمام بشود. من در ۱۰ مهر ۱۳۸۹ به دانشگاه رفتم که برای ترم جدید ثبت نام کنم. فقط دو ترم از تحصیل من باقی مانده بود. احمد احمدیان عضو تشکل ما و دوست صمیمی من بود و در تمام این فعالیت‎ها در انجمن [اسلامی دانشجویان] دموکراسی‎خواه همراه من بود. احمد احمدیان برادر امین احمدیان همسر بهاره هدایت[۷] است. تا آن موقع من بصورت تلفنی احضار شده بودم. احمد در آن روز به دانشگاه آمد و به من گفت بازپرس امین احمدیان به وی گفته که ماها خودمان را باید معرفی کنیم وگرنه حکم جلب ما را در دست دارد. احمد گفت بیا دوباره فرار کنیم (چون فرار قبلی مان هم با هم بود). من گفتم می‎خواهم درسم را تمام کنم و نمی‎توانم پا در هوا بمانم. وضعیت احمد با من فرق می‎کرد. من چیزی از درسم باقی نمانده بود که تمام بشود ولی احمد درسش را هنوز شروع نکرده بود. احمد دوباره فرار کرد و من همان روز جلوی درب دانشگاه بازداشت شدم.[۸]

۱۷.  یک لباس شخصی گنده در جلوی چشم حراست دانشگاه جلو آمد و رو به من گفت، «آقای محمدی؟» من گفتم، «نه!» گفت، «بفرمایید توی ماشین کارتان دارم.» یک پژو ۴۰۵ بود و من در ماشین نشستم. در ماشین همه لباس شخصی و کادر زندان اوین بودند. بازجوی من هم در ماشین بغلم نشسته بود. ماشین پلاک شخصی داشت. به من دستبند و چشمبند زد منتها قبل از اینکه چشمان من را ببندد یک خودکار و یک کاغد از کیف من درآورد که همان برگه انتخاب واحدم بود و به من گفت ایمیل خود را بر روی آن بنویس. من یک ایمیل و پسورد تقلبی به او دادم. از همانجا من را به بند ۲الف زندان اوین که در اختیار سپاه پاسداران است منتقل کردند.

دادگاه نظامی

۱۸.  صبح فردای آن روز من را به  دادگاه نظامی بردند و توسط بازپرس دادگاه نظامی در خیابان شریعتی بالاتر از خیابان معلم تفهیم اتهام شدم. دلیل اینکه پرونده من به دادگاه نظامی رفته بود این بود که پرونده [کوی دانشگاه] به دستور شخص خامنه‎ای به جریان افتاده بود و رئیس قوه قضائیه وقت صادق لاریجانی یک حکم ویژه به دادگاه نظامی داده بود که این پرونده را خارج از دادگاههای عمومی و انقلاب بررسی کند. بازپرس من آقای غلامعباس تٌرکی بازپرس ویژه نظامی بود و قاضی من هم آقای فُرآتی بود که وی یک آخوند بود.

۱۹.  من در دفتر آقای ترکی به اخلال در نظم عمومی، تمرد از دستور نیروی انتظامی، و تخریب اموال عمومی تفهیم اتهام شدم. ولی واقعا جای این را دارد که بگویم نحوه تشریفات برخورد در دادگاههای نظامی خیلی بهتر از دادگاه انقلاب است. اینها حداقل تشریفات آیین دادرسی را رعایت می‎کنند. به ویژه خود آقای ترکی که البته نهایتاً حکم بازداشت داد و زندان و شکنجه هم شدم اما او خودش برخورد مناسبی داشت. دادگاه نظامی دو شعبه ۱ و ۲ دارد که هر کدام هم صلاحیت جرائم خاص نظامی را دارند. دادگاه تجدید نظر آنها هم دو شعبه ۱ و ۲ دارد. تٌرکی بازپرس ویژه بود و من اصلا در مرحله بازپرسی طبیعتاً به هیچیک از شعبه‎ها نرفتم.

بند ۲الف زندان اوین

۲۰.  بعد من به زندان اوین بازگردانده شدم. و در بند ۲الف بازجویی‎های من شروع شد. من ۳۱ روز در بند ۲الف بودم که سه هفته آنرا در انفرادی بودم و ده روز آخر را با یکی دو دوست دیگر بودم که به جایش در مورد آنها خواهم گفت.

۲۱.  در این مدت ۳۱ روز شاید من بالای ۴۰ بار بازجویی شدم. روزی یکی دو بار و هر بازجویی هم حداقل ۳-۴ ساعت طول می کشید. زمان بازجویی فرقی نمی‎کرد کی باشد در صبح زود، ظهر و نصف شب هر ساعتی برای بازجویی می‎آمدند. هر بار هم بازجو یک نفر بود و فقط موقع کتک زدن بود که یک کمکی به او اضافه می‎شد. من قیافه بازجویم را دیدم و اسم واقعی او را هم می‎دانم. اسم واقعی او علی همتیان است و یک برادر به نام محمد همتیان دارد که مفقود‎الاثر جنگ است. علی همتیان متاهل بود و یک دختر سه ساله هم داشت. قد او کمی از من کوتاه‎تر و موهای بلندی داشت که از بغل شانه می‎کرد. یک ریش انکارد کرده داشت. پیراهن وی روی شلوار بود و آستین‎هایش را هم تا می‎زد و خیلی مرتب و منظم بود. ادعای او هم این بود که در دانشگاه علامه علوم اجتماعی خوانده که دروغ می‎گفت و معلوم بود آدم بی سوادی است.

۲۲.  ایشان خودش را با عنوان ناصر به من معرفی کرد. اما در بازجویی‎هایش با من یک کار خیلی غیر حرفه‎ای که می‎کرد این بود که با تلفن با خانمش صحبت می‎کرد. صدای خانم وی از آنطرف تلفن می‎آمد. یعنی وقتی او را علی صدا می‎کرد من قشنگ می‎شنیدم که می‎گفت علی. تا اینجا من اسم کوچک او را فهمیدم. من یک دوست دیگری هم داشتم که او هم از فعالین دانشکده حقوق دانشگاه تهران بود. او هم قبل از من بازداشت شده بود و بازجوی وی همین آدم بود. یعنی از طریق تکه کلام‎هایی که به هر یک از ما گفته بود بعداً فهمیدیم که بازجوی ما یکی بوده است.

۲۳.  من یک استراتژی داشتم که چگونه روند بازجویی‎هایم را بگذرانم. من تصمیم گرفتم که برای یک هفته ساکت باشم و اطلاعات ندهم و فشار را تحمل کنم تا بینم چه می‎شود. بطوری که هم من آنها را تست کنم و هم تحمل خودم را ببینم چقدر است. برای یک هفته بازجو هرچه می‎پرسید به او می‎گفتم و وقتی می‎گفت بنویس هیچی نمی‎نوشتم. حتی مثلا می‎گفت خانواده‎ات را معرفی کن و بیوگرافی خود را بنویس نمی‎نوشتم. در این یک هفته خیلی شدید کتک خوردم. یعنی طوری کتک خورده بودم که تا یک هفته بعد هم در خوابیدن و دستشویی رفتن مشکل داشتم. ولی خوشبختانه وقتی من شروع کردم به نوشتن، اینها فکر کردند که من دیگر شکسته‎ام و هر چه که می‎گویم حتماً درست است. من ده درصد واقعیت را برایشان نوشتم و آنها بدون فشار زیاد همه را تمام و کمال پذیرفتند.

۲۴.  تمام بازجویی‎ها در ۲الف بود. من می‎توانم در گوگل ارث جایش را به شما نشان دهم. دو تا ساختمان بود که در یک ساختمان سلول‎هایش است و اسم سلول‎های آن حافظ و واعظ بود. بالای آن بند نسوان است و بعد وارد یک هواخوری می‎شوی و از آنجا شما را به یک ساختمان دیگری می‎برند که ساختمان بازجویی‎ها و شکنجه‎ها بود. با من خیلی بد برخورد نکردند فقط کتک معمولی بود. چون پرونده ما پرونده کوی بود و خیلی حساس و خبری شده بود با ما زیاد بد برخورد نکردند.

۲۵.  بعد از ۲۱ روز انفرادی من را از سلول خودم به سلول دیگری بردند که یک ذره بزرگ‎تر بود ولی امکانات سلول قبلی را نداشتم. یعنی در قبلی من دستشویی داشتم که در این یکی نداشتم. من از سلولهای حافظ منتقل شده بودم به سلولهای واعظ.

۲۶.  فردای آن روز وقتی از بازجویی برگشتم دیدم یک نفر در اتاق است. با هم صحبت کردیم دیدم وی فواد سجودی از بچه‎های پلی‎تکنیک بود. او هم دانشجوی نابغه‎ای بود و دو تا ثبت اختراع داشت. دانشجوی دکترای مهندسی پزشکی پلی‎تکنیک بود. وی آدمی سیاسی نبود و سابقه هم نداشت. اتهام وی توهین به مقدسات و اینطور چیزها بود. وی خیلی زیر فشار بود. فرزند شهید بود و اصلاً با این مسائل آشنایی نداشت و آنها هم از این آستانه تحمل وی سوء استفاده می‎کردند. آخر سر ۸ سال حکم خورد و با ۵۰۰ میلیون تومان وثیقه آزاد شد.

۲۷.  بعد از آن من و فواد را پیش یک کسی به نام محمود محمدی منتقل کردند. محمود محمدی قاچاقچی مواد بود و جای وی اصلا بند ۲الف نبود. وی را با مواد مخدر زیاد و احتمالن –بنا به گفته بازجو- با یک کلت کمری در قزوین گرفته بودند. وی هیچ سابقه قبلی نداشت و اتهام خود را هم نپذیرفته بود. وی شش ماه در انفرادی بود و بعد هم به مدت سه ماه به این سلول آمده بود. وی روی هم رفته برای ۹ ماه در زندان بود. وی می‎گفت من را هی می‎برند شکنجه می‎کنند و می‎گویند بگو با سی آی ای یا با طالبان یا با موساد ارتباط دارم. آنها فقط می‎خواستند یک چیزی از وی در بیاورند که او را اعدام بکنند. بازجوی من رسماً به من گفته بود که ما این را اعدام می‎کنیم. من هیچوقت این حرف را به خود او نگفتم چون خبری نبود که بتوانی آنرا به وی بگویی.

۲۸.  بعد از آن من با قید وثیقه ۵۰ میلیون تومانی از ۲الف آزاد شدم تا جلسات دادگاهم برگزار شود. من به دانشگاه برگشتم و توانستم واحدهایم را احیاء کنم و همه را با موفقیت بگذرانم.

۲۹.  در اسفند ۱۳۸۹ داستان سه شنبه‎های اعتراض[۹] در ایران شکل گرفته بود. خلاصه در یکی از این سه شنبه‎ها من از دانشگاه داشتم به خانه برمی‎گشتم که به تظاهرات برخوردم و دوباره توسط یگان ویژه بازداشت شدم. این بازداشت بطور فله‎ای بود و من را اصلا نمی‎شناختند. اول منتقل شدیم به پارکینگ راهنمایی رانندگی سر رودکی در خیابان آزادی. در آنجا کمی ضرب و شتم شدیم و بعد ما را به پلیس امنیت در خیابان شریعتی منتقل کردند. برای یک هفته هم در پلیس امنیت بودیم و باز هم با یک قرار کفالت ۲۰ میلیون تومانی آزاد شدم. این پرونده در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب نزد قاضی مقیسه هنوز باز است. من در هیچیک از این جلسات دادگاه نرفتم.

۳۰. بعد هم حکم دادگاه اول من یعنی آن دادگاه نظامی آمد که ده ماه حبس تعزیری و ۷۴ ضربه شلاق بود. بعد خود قاضی بدون اینکه ما اعتراض کنیم این را تبدیل کرد به ۵ ماه حبس تعزیری و ۴ سال حبس تعلیقی و ۵۰۰ هزار تومان جریمه بدل آن شلاقها که با بازداشت دوم من این حبس تعلیقی من هم خود به خود به تعزیری تبدیل شده بود. من جریمه‎ام را همان موقع پرداخت کردم.

۳۱. از آنجا که من پاسپورت نداشتم در ۲۲ فروردین ۱۳۹۱ بصورت قاچاقی از مرز به ترکیه آمدم.