یکماه قبل در ۲۸ آبانماه ۱۳۹۲ (۱۹ نوامبر ۲۰۱۳)، کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل این قطعنامه را با ۸۳ رای موافق، ۳۶ رای مخالف و ۶۲ رای ممتنع به تصویب رسانده بود. کشورهای عضو سازمان ملل متحد که رای قبلی خود در کمیته سوم را نسبت به جلسه مجمع عمومی تغییر دادند عبارتند از کشورهای مالدیو، کیریباتی، دومینیکا، سودان جنوبی و ترینیداد و توباگو. تصویب این قطعنامه در مجمع عمومی نشانه تصویب رسمی آن است.
متن این قطعنامه به طور مشخص جمهوری اسلامی را در خصوص میزان بالای اعدام و محرومیت این افراد و سایر محکومان از طی مراحل قانونی مورد خطاب قرار می دهد.
این قطعنامه همچنین ایران را در مورد استفاده از مجازات های بدنی مورد خطاب قرار داده و از حکومت ایران خواسته تا به صدور احکامی همچون شلاق زدن، کور کردن و انواع دیگر شکنجه پایان دهد. این قطعنامه همچنین بر بهبود حقوق زنان علی الخصوص دسترسی برابرآنان به تمامی وجوه تحصیلات دانشگاهی تاکید می کند.
از زمان تصویب این قطعنامه در یک ماه پیش در کمیته سوم، چند رخداد داخلی و خارجی صورت گرفت که هرچه بیشتر بر تصویب این قطعنامه و همچنین تعامل جامعه بین المللی در مورد مسئله حقوق بشر در ایران تاکید می کرد.
در ۲۶ نوامبر سال جاری، حسن روحانی رئیس جمهور ایران در یکصدمین روز ریاست جمهوری خود پیش نویس منشور حقوق بشری خود که جزو وعده های انتخاباتی اش بود را منتشر نمود. در حالیکه در آن منشور آزادی بیان و اندیشه و همچنین به رسمیت شناختن اقلیت های قومی آمده اما به موارد نقض حقوق بشر توجه کافی نشده و تنها محدود و درچهارچوب قوانین فعلی و تبعیض آمیز موجود در قانون اساسی ایران است.
علاوه بر این، با وجود وعده های روحانی برای بهبود وضعیت حقوق بشر در ایران، نقض آن تداوم داشته و حتی در برخی موارد نیز بدتر شده است. از روز برگزاری مراسم تحلیف حسن روحانی، میزان اعدام ها به طور چشمگیری افزایش یافته و دستگیری مخالفان حکومت همچنان ادامه دارد، از جمله می توان به دستگیری بیش از ۱۲ فعال سایبری اشاره نمود. همچنین در اوایل همین ماه خبرگزاری ها گزارش دادند که امیر تتلو، یک خواننده رپ زیرزمینی توسط پلیس امنیت اخلاقی دستگیر شد. هرچند او بعدا آزاد گردید اما دلایل دستگیری وی نامشخص ماند.
در بعد بین المللی، قراردادی موقت میان ایران و کشورهای به اصطلاح ۱+۵ بر سر محدود کردن فعالیت های هسته ای این کشور به امضاء رسید. درحالی این توافق با ایران امضاء شد که ملاحظات حقوق بشری در آن لحاظ نشده است.
با توجه به این پیشرفت های داخلی وبین المللی، تصویب این قطعنامه در مجمع عمومی سازمان ملل متحد نشان دهنده یک گام مثبت و نیز نشان دهنده آن است که تعامل بین المللی درباره مسائل حقوق بشری در ایران همچنان ادامه دارد.