مسئولیت مشترک ایران و سوریه در گسترش ترور و وحشت – پیام اخوان & شیرین عبادی

خرداد ۲۶, ۱۳۹۱

۰ 320 خواندن این مطلب 5 دقیقه زمان میبرد

کیهان آنلاین

کشتار ۱۰۸ شهروند در حولا در ۲۵ ماه مه فقط یک نمونه از سیاست های ترور سوریه است که تا به حال به قیمت جان بیش از ۱۰.۰۰۰ انسان بیگناه تمام شده است. این تراژدی قابل پیش بینی از سوی یک رژیم مستبد است که برای باقی ماندن در قدرت از هیچ جنایتی پروا ندارد. بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه، هر سازشی را نشانه ضعف می شمارد. پاسخ او به خواست های برحق شهروندان سوریه خشونت سیستماتیک است. این منطق فاجعه آمیز رهبریتی است که گور خود را هر چه عمیق تر می کَنَد درست همان گونه که ستم های مداوم آن رژیم هم مردم سوریه و هم جامعه جهانی را از خود بیگانه می کند.

سوریه اما همیشه می تواند روی ایران که از متحدان قاطع آن کشور است حساب کند. حاکمان مستبد تهران که قیام مردم خود را در سال ۲۰۰۹ سرکوب کردند و به دنبال آن خود را بیش از پیش منزوی ساختند، به خوبی می دانند که سرنوشت شان به آنچه در دمشق می گذرد وابسته است. موضوع فقط بر سر از دست رفتن نفوذ ایران در منطقه و هم چنین از دست رفتن راهی برای کمک رساندن به حزب الله لبنان نیست. آنچه در سوریه روی می دهد، تمرینی است برای تروریسم رژیم ایران که خود چگونه با تهدیدهای جنبش های جدید دموکراتیک در کشور روبرو شود تا بتواند در قدرت بماند. پس برای جلوگیری از فجایع مشابه در آینده باید معادله بین آنچه را که سود و زیان رژیم را تعیین می کند، تغییر یابد. تاکید و تضمین بر اینکه موضوع اتمی هیچ ربطی به موضوع حقوق بشر ندارد و اینکه مقام های دولتی ایران شخصا باید مسئولیت به عهده بگیرند خود بخشی از این معادله می باشد.

جنبش سبز ایران که به دنبال انتخابات زیر سئوال رفته رئیس جمهوری در ژوئن ۲۰۰۹ به وقوع پیوست، پیشگام بهار عربی بود. جواب خشونت بارتهران به جنبش صلح آمیز میلیون ها شهروند ایرانی شرم آور است. آز آن زمان به بعد افزایش معنی داری در زمینه زیر پا نهادن حقوق بشر صورت گرفت که مانند سوریه نشانه قاطعی در ضعف و عدم مشروعیت هر دو رژیم است. ایران بالاترین نرخ اعدام در جهان را نسبت به جمعیت کشور دارد. دست کم ۶۶۴ نفر در سال ۲۰۱۱ و ۲۱۸ نفر امسال [تا ماه ژوئن] اعدام شدند. رژیم ایران با به دار کشیدن انسان ها در ملاء عام همراه با شکنجه و تجاوزدر زندان ها فرهنگ وحشت و ترور را به جامعه ایران القا می کند تا اقتدار دولت را حفظ کند.

به نظر احمد شهید گزارشگر ویژه حقوق بشر ایران در سازمان ملل متحد، وضعیت موجود وخیم تر خواهد شد. این امر شامل احکام دردناک حبس مدافعان مشهورحقوق بشر مانند نرگس محمدی است. این فعال حقوق بشر را به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» به شش سال زندان محکوم کرده و در زندان مخوف اوین وادار به سکوت نمودند. همان زندانی که در آن خبرنگار عکاس کانادایی، زهرا کاظمی، در سال ۲۰۰۳ پس از تجاوز به قتل رسید. نرگس محمدی در حالی که بیمار بود به زندان زنجان تبعید شد به طوری که فرزندان کوچک اش که دوقلوی چهارساله هستند، به سختی می توانند او را ملاقات کنند.

نمونه دیگر، الهام احسانی است که به دلیل عضویت در گروه “مادران عزادار” در زندان بسر می برد. او را تهدید به تجاوز و اعدام کردند فقط به این دلیل که اومی خواست درباره سرنوشت کودکانی که در اعتراضات سال ۲۰۰۹ کشته و یا مفقود شده اند اطلاعاتی کسب کند.

درست مانند سوریه، بی رحمی نسبت به کودکان به ابزاری برای کسب اعتراف و شکستن و اطاعت والدین آنها تبدیل شده است. فهرست های سیاسی که علیه شاگردان بهایی مدارس ابتدایی تهیه شده قابل ملاحظه است. بر اساس این فهرست ها با کودکان متعلق به جامعه بهایی بدرفتاری می شود. مبلغان نفرت آفرین رژیم، این جامعه مذهبی صلح جو را مقصر همه مشکلات معرفی می کنند. به نظر آنها جامعه سیصد هزار نفره بهاییان “فرقه ضاله” است و از همین رو آنها را از ابتدایی ترین حقوق شهروندی محروم می کنند. رژیم ایران همگی آنها را به طور جمعی مجرم می شمارد و زیر عنوان «توطئه گران خارجی»، مدافعان امپریالیسم آمریکا، صهیونیسم، وهابیسم، شیطان پرستی، جاسوسی، رباخواری، آمیزش آزاد جنسی، زنای با محارم و هر نوع دیگر از بدخواهی هایی که در خلاقیت فکری دانشمندان شیطان شناسی رژیم موجود است، مورد حمله قرار می دهد. دفاع و ارتباط فعالان حقوق بشر، از جمله نگارندگان این مقاله، با بهاییان مورد سوء استفاده رژیم جهت حمله به آنان قرار می گیرد.

همچنین اقدامات شوم دو رژیم که از روی استیصال و درماندگی انجام می دهند، نشانه های شومی هستند. همان گونه که سناتور کانادایی، رومئو دالار، نوشته است، اگر رژیم از سوی اعتراضات جامعه احساس خطر کند، بهانه ای خواهد داشت که بهاییان را قتل عام کند تا بتواند توجه مردم را از مصیبت های روزانه منحرف سازد. بزرگ ترین خطر برای رژیم، همانا مردم ایران هستند و نه دشمنان خارجی. مناقشه اتمی و تهدید جنگ از سوی اسراییل و آمریکا در واقع به تحریک ملی گرایی و تقویت مشروعیت سیاسی رژیم یاری می رساند. بمب نمی تواند با خود دموکراسی بیاورد اما قیام مردم از عهده این کار بر می آید.

بر خلاف کشورهای دیگر در خاورمیانه، معاشقه ایرانیان با اسلام رادیکال به پایان رسیده است. بعد از اینکه مردم واقعیت های توتالیتاریسم را چشیدند، به دور از خیال پردازی های تعصب آمیز، به یک واقع بینی مبتنی بر آرمان های جامعه مدنی از جمله مبارزه بدون خشونت و توافق روی یک حکومت سکولار و غیرایدئولوژیک دست یافته اند.

مساله اتمی را فقط با پیروزی این نیروها می توان حل کرد. همان گونه که نیروهای دموکراتیک بعد از به قدرت رسیدن در کشورهایی مانند آرژانتین، بعد از رژیم نظامی در برزیل و بعد از رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی از برنامه مخفی اتمی صرف نظر کردند، ایران دموکراتیک نیز قدرت خود را در جهت نفرت آفرینی، خشونت و نظامی گرایی تلف نخواهد کرد.

جامعه جهانی در آینده باید مانع افزایش خشونت شود و روابط خود را با ایران بر اساس احترام به حقوق بشر بنا کند.

پس از آنکه فعالان ایرانی سالها مبارزه کردند، اتحادیه اروپا و ایالات متحده تحریم هایی وضع کردند که مسافرت بعضی از افراد دولتی را ممنوع کرده و حساب های بانکی آنها را بسته آن هم به این دلیل که این افراد از مسئولان نقض حقوق بشر در ایران هستند.

کانادا نیز تحریم های سازمان ملل را قبول کرده ولی فراتر از آن کانادا تنها کشورغربی است که خودش تا کنون قانونی برای تحریم ایران وضع نکرده است. فعالیت های اوتاوا محدود به برنامه اتمی ایران است. در میان گزارش های تکان دهنده از سوریه، تقاضا برای کشاندن رژیم اسد به دادگاه کیفری بین المللی دامنه بیشتری یافته است.