نامه تعدادی از زندانیان سیاسی زندانهای گوهردشت (رجایی شهر)، اوین و ارومیه به احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد حکم اعدام سامان نسیم
 لحظه ای از اقرار تلویزیونی سامان نسیم
|
|---|
(۲۸ بهمن ۱۳۹۳)— جمعه گذشته، بیست زندانی سیاسی که در سه زندان مخنلف در ایران زندانی هستند نامه‌ای را خطاب به دکتر احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در ایران، منتشر کردند. در این نامه این زندانیان به در نظر گرفتن مجازات اعدام برای سامان نسیم اعتراض کرده‌اند. سامان نسیم در تیرماه ۱۳۹۰ بعد از یک درگیری بین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و حزب جدایی طلب پژاک در نزدیکی مرز ایران و عراق توسط سپاه پاسداران دستگیر شد. در ماههای بعد آقای نسیم مورد بازجویی‌های طولانی قرار گرفت و از تماس با بیرون محروم بود. به گفته وی، او در طی این مدت تحت شکنجه قرار گرفته بود. این روند شکنجه با موارد متعددی از شکنجه که توسط مرکز اسناد حقوق بشر ایران مستند شده است مطابقت دارد. در دادگاهی که همان سال برگزار شد، آقای نسیم توسط شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی مهاباد به جرم مجاربه محکوم به اعدام گردید. قانون مجازات اسلامی ایران جرم محاربه را این گونه تعریف می‌کند: « محاربه عبارت از کشیدن سلاح به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد.» همانند بسیاری از پرونده‌هایی که در آنها اتهام محاربه مطرح می‌شود، ظاهرا اصلی ترین مدرک برای اثبات مجرم بودن آقای نسیم اعتراف او یوده است. این اعتراف اندکی پس از دستگیری وی از تلویزیون ایران پخش شده است. آقای نسیم مدتی بعد اعتراف خود را پس گرفته است.
چندین عضو پژاک در حال حاضر با اتهاماتی مشابه محکوم به اعدام هستند، اما آقای نسیم در هنگام دستگیری ۱۷ سال داشت. ماده ۲۷ کنوانسیون حقوق کودک، که ایران آن را امضا کرده است، استفاده از مجازات اعدام در مورد افرادی که در هنگام ارتکاب جرم زیر ۱۸ سال سن داشته‌اند را ممنوع کرده است. با این وجود، ایران یکی از کشورهایی است که دارای بیشترین موارد اعدام کودکان است. یکی از توجیه‌های ارائه شده توسط ایران تکیه بر حق شرط این کشور مبنی بر «عدم اجرای مواد و مقررات کنوانسیون که مغایر قوانین اسلامی هستند» می‌باشد. اما کنوانسیون وین که در سال ۱۹۶۹ میلادی به تصویب رسیده و در مورد قوانین معاهدات است، حق شرطهای مبهمی که ابهامشان آنها را «مغایر با هدف و مقصود معاهد» بسازد منع می‌کند. پنجاه و نهمین نشست کمیسیون حقوق بین‌الملل که در سال ۲۰۰۷ تشکیل شد همین نتیجه را گرفته و گفت: «نمی‌شود باور داشت که حق شرطها می‌توانند منجر به منع یک معاهده از ایفای نتایج آن شوند.»
اعدام چند نفر در هر سال برای جرائمی که در زمان کودکی مرتکب شده‌اند قطعا مغایر هدف و مقصود کنوانسیون حقوق کودک است. مرکز اسناد حقوق بشر ایران به همراه زندانیانی که نامشان در ذیل این نامه ذکر شده از حکومت ایران می‌خواهد که فورا حکم اعدام سامان نسیم را لغو کرده و سپس وی را در طی روندی قانونی که تعهدات بین‌المللی ایران در مورد روند دادرسی و حقوق متهمین را محترم می‌شمارد مجددا محاکمه کند.
ترجمه نامه بیست زندانی سیاسی در زندانهای گوهردشت (رجایی شهر)، اوین و ارومیه به احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل، در مورد حکم اعدام سامان نسیم:
ماشین اعدام این حکومت بی‌رحم و مخالف حقوق بشر و همه ارزش‌های دموکراتیک و انسانی, پرشتاب کار می‌کند و بطور متوسط روزانه حدود ۳ نفر را به کام خود می‌بلعد و معدوم می‌کند. به گونه‌ای که نسبت به لحاظ جمعیت ایران رتبه اول در بین همه کشورهای جهان است. اما به لحاظ آزادی بیان, در ردیف ۱۷۳می‌باشد! روزی نیست که به بهانه‌های گوناگون , احکام اعدام در دادگاه‌های غیرقانونی صادر نشود و هر روز بر تعداد زندانیان اعدامی افزوده می‌شود و شوربختانه , طناب‌های دار اعدام, روز به روز ضخیم‌تر بافته می‌شود.
اینک قرعه به نام سامان نسیم یک هم‌میهن کرد زده شد تا به کام این هیولای انسان‌کش درآید و این درحالی است که مطابق ادعای خودشان این جوان در زمان ارتکاب به جرم , زیر ۱۸ سال بوده که به لحاظ قوانین حقوقی و بین‌المللی, کودک به حساب می‌آمده و بر کودک نمی‌توان مجازات مالایطاق تحمیل کرد. البته این نیرنگ‌باز همه تاریخ, همچون اصحاب است که روز شنبه‌ها که ماهیگیری را حرام دانسته بودند, در روزهای شنبه ماهی‌ها را به برکه‌ها محصور می‌کردند و روزهای یکشنبه به صید آنها می‌پرداختند. کودک ۱۵ ـ ۱۶ و بلکه ۱۳ ـ ۱۴ ساله را در زندان محصور می‌کنند تا به سن ۱۸ سالگی برسد, سپس او را اعدام می‌کنند! براستی بر ما ملت ایران شرم‌آور است که هر روز شاهد چنین قانون‌شکنی‌ها و چنین خضونت‌ها و چنین کشتاری هستیم, و هیچ مرجع تظلم‌خواهی هم وجود ندارد, شرم‌آور تر اما بر حکومتی است که ریحانه‌ها و سامان‌ها را اعدام می‌کند و حقوقدانها و روزنامه‌نگاران و ابسته‌اش که از خون همین ملت مکیده و زندگی ننگین خود را ادامه می‌دهند, اعلام می‌دارندکه : طرفداران حقوق بشر از ریحانه حمایت نکرده بودند, خانواده‌ی مقتول لج‌بازی نکرده و رضایت می‌داد! اما نمی‌گویند که حکم و حاکم و زندانیان و معدوم‌کننده و طناب‌باف و طناب‌دار, همین حکومت است و نه خانواده قربانی. ما امضاکنندگان جمهت محکوم‌کردم حکم غیرانسانی اعدام, برای نجات جان این هم‌وطن کرد, از گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل , آقای احمد شهید و همه مراجع بین‌المللی درخواست رسیدگی و محکومیت این عمل غیرانسانی را داریم.
زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج
۲۴ بهمن ماه ۱۳۹۳
اسامی امضاکنندگان نامه:
۱ـ حشمت‌الله طبرزدی. ۲ـ شاهرخ زمانی. ۳ـ کریم معروف عزیز. ۴ ـ زانیار مرادی. ۵ـ صالح کهت‌دل. ۶ـ خالد خردانی. ۷ـ افشین میرکیان. ۸ـ رضا اکبری منفرد. ۹ـ سعید ساسوریـ ۱۰ـ ابولقاسم فولادوند. ۱۱ فرید آزموده. ۱۲ـ علی‌رضا فراهانی. ۱۳ـ ایرج حاتمی. ۱۴ـ پیروز منصوری. ۱۵ـ میثاق یزدان‌نژاد. ۱۶ـ اسدالله هادی. ۱۷ـ عبدالرضا قنبری. ۱۸ـ حسن فتح‌علی آشتیانی. ۱۹ـ سعید میرزاد. ۲۰ مجید اسدی . ۲۱ـ محمد چراغی
اصل نامه زندانیان
